De mensheid wilde vanaf het allereerste begin de oorsprong en samenstelling van dingen onderzoeken, hun werking en hun intieme doel ontdekken. De universeel gebruikte methode is om objecten in kleinere en kleinere delen op te splitsen en ze vervolgens met alle mogelijke technieken te analyseren, van visueel onderzoek tot chemische reacties. Dit gebeurt nog steeds. Als een wetenschapper bijvoorbeeld de chemische en fysische structuur van een granieten kubus wil ontdekken, zal hij deze in kleinere en kleinere stukjes breken totdat hij in afzonderlijke atomen is verdeeld. Als de wetenschapper echter zelf de afzonderlijke deeltjes van het atoom wil onderzoeken, krijgt hij een ongelooflijke verrassing. Het granieten blokje gedraagt zich als een ijsblokje. De wetenschapper ziet de materie die mist wordt, verdampt, verdwijnt tussen zijn vingers. Vaste materie wordt energie die vibreert. De afzonderlijke deeltjes worden omgezet in fluctuerende golven zonder enige vaste lichamelijkheid. Op subatomair niveau is materie niet langer vaste materie, het wordt iets anders. Elementaire deeltjes misleiden ons. Ze zien eruit als vaste stippen als iemand ze observeert, maar ze gedragen zich als trillende golven als ze niet worden waargenomen. Atomen bevatten praktisch alleen vacuüm. Oppervlakkig gezien geloven we dat we materie kunnen aanraken, wegen, manipuleren en meten. Maar in zijn meest intieme samenstelling wordt materie een golf van leegte, energie, informatie, golf of vibratie. Wat ons solide materiaal lijkt, is in zijn meest intieme essentie niet langer vast materiaal. Op dit punt is het duidelijk dat we niet langer kunnen spreken van één enkele realiteit. Afhankelijk van de waarnemingsniveaus, van extreem klein tot oneindig groot, zijn er veel realiteiten, allemaal verschillend maar allemaal absoluut waar. Of misschien zijn er veel aspecten van een hogere werkelijkheid die nog onbekend zijn. Alle filosofieën en religies hebben altijd de hypothese verondersteld dat een 'zone van de geest' materie overstijgt; niemand heeft echter ooit het bestaan ervan kunnen bewijzen. Tegenwoordig opent de kwantumfysica een enorm venster op horizonten die we ons tot de vorige eeuw niet hadden kunnen voorstellen. De bevestigingen zijn afkomstig van de met succes uitgevoerde experimenten, vooral die met betrekking tot het fenomeen van kwantumverstrengeling. Tegenwoordig weten we dat er een realiteitsniveau is dat niet langer onderhevig is aan de beperkingen van de Newtoniaanse fysica.